Klient Kancelarii uniewinniony od zarzutu składania fałszywych zeznań

Ustawodawca w art. 233 Kodeksu karnego uregulował przestępstwa związane ze składaniem fałszywych zeznań, przedstawieniem fałszywej opinii lub tłumaczenia, a także złożeniem fałszywego oświadczenia.

Jednakże w niniejszych rozważaniach, skupimy się przede wszystkim na przestępstwie złożenia fałszywego zeznania uregulowanego w art. 233 § 1 Kodeksu karnego, zgodnie z którym, kto, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Co jest przedmiotem ochrony przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu karnego? 

Prawodawca regulując wyżej wskazane przestępstwo, przede wszystkim chroni prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości oraz zapewnienia wiarygodność ustaleń dokonanych w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu, które jest prowadzone zgodnie z przepisami ustawy, co później prowadzi do wydania w konkretnej sprawie prawdziwego orzeczenia, które nie będzie oparte na fałszywych dowodach. 

Co można powiedzieć o stronie przedmiotowej czynu zabronionego z art. 233 § 1 Kodeksu karnego?

Przestępstwo z art. 233 § 1 Kodeksu karnego może być popełnione poprzez złożenie fałszywego zeznania. 

Warunkiem, aby sprawca został podciągnięty do odpowiedzialności prawnej, jak wskazuje się w doktrynie, jest zarówno obiektywna nieprawdziwość zeznania, a więc jego niezgodność z rzeczywistością, jak i nieprawdziwość subiektywna, a więc świadomość sprawcy istnienia obiektywnej niezgodności z rzeczywistością (R. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. 26, Warszawa 2021, Legalis).

Przesłanką, która musi zostać spełniona, aby móc pociągnąć sprawcę czynu zabronionego z art. 233 § 1 Kodeksu karnego do odpowiedzialności karnej jest to, iż zeznanie miało być dowodem w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy.

Czym jest dowód?

Pojęcie dowodu zostało w sposób precyzyjny opracowane przez doktrynę, zgodnie z którą, dowód w rozumieniu art. 233 KK to środek dowodowy w postaci zeznania świadka, biegłego, specjalisty lub przedłożone przez biegłego lub specjalistę opinie, ekspertyzy oraz tłumaczenia, to właściwości rzeczy ujawnione oraz w określony sposób utrwalone, jak również nośniki informacji o fakcie podlegającym udowodnieniu. Pojęcie dowodu na gruncie art. 233 KK obejmuje również poszlakę (M. Szewczyk, w: Zoll, Kodeks karny, t. 2, 2013, s. 1238; M. Banaś-Grabek, B. Gadecki, J. Karnat, Kodeks karny. Część szczególna. Art. 148–251. Komentarz, Warszawa 2020, Legalis).

Co wystarczy dla bytu przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu karnego? 

Dla bytu przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu karnego nie ma znaczenia, jakich okoliczności dotyczą fałszywe zeznania.  

Co grozi za zeznanie nieprawdy?

Ustawodawca wskazuje, iż ten, który składa zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Sprawa prowadzona przez Kancelarię

W ostatnim czasie Kancelaria prowadziła sprawę dotyczącą oskarżenia o składanie fałszywych zeznań.

Jak słusznie określił w tej sprawie Sąd prowadzący przedmiotowe postepowanie, dla przypisania sprawcy popełnienia przestępstwa z art. 233 Kodeksu karnego jest wykazanie zaistnienia znamion strony podmiotowej, w przypadki przestępstwa złożenia fałszywych zeznań, umyślności działania bądź zaniechania. Minimalnym warunkiem spełnienia znamion strony podmiotowej w odniesieniu do omawianego przestępstwa jest przewidywanie przez sprawcę nieprawdziwości jego oświadczeń o posiadanych wiadomościach na temat faktów badanych w postępowaniu i zarazem godzenie się z tym stanem, wyrażające się złożeniem takich zeznań w formie przewidzianej przez prawo procesowe.

Sąd rozstrzygający w przedmiotowej sprawie zaznaczył, iż osoba będąca oskarżoną w sprawie, ma prawo, a nie obowiązek obrony, a to po stronie oskarżyciela pozostaje wykazanie w zakresie zarzucanego czynu aktem oskarżenie, co w tej sprawie w żadnej mierze nie nastąpiło.

Osoba będąca domniemanym sprawcą czynu zabronionego została oskarżona o to, iż zeznawała nieprawdę w sprawie dotyczącej kradzieży. 

Ponadto Sąd doszedł do wniosku, iż Sąd prowadzący sprawę dotyczącą kradzieży nie znalazł podstaw do zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa składania fałszywych zeznań, a zawiadomienie, które wpłynęło do organu ściągania było tylko i wyłącznie wynikiem konfliktu pomiędzy stronami sprawy, a sam oskarżyciel subsydiarny nie potwierdził, iż domniemany sprawca dopuścił się przestępstwa. 

Dlatego też sukcesem dla Kancelarii i samego klienta, był wyrok uniewinniający od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 233 § 1 Kodeksu karnego. Skuteczna i przemyślana linia obrony doprowadziła do oczyszczenia klienta Kancelarii od zarzucanego mu czynu.